De voorganger was een standerdmolen, die een ban- of dwangmolen was en behoorde tot het kasteel Drakenburch en maalde voor Baarn-West en Eemnes-Binnen.
Molenaar Jan Gerritsz. Varekamp van die standerdmolen verzocht in 1756 in zijn brief aan de Staten van het Sticht tot verplaatsing en tegelijkertijd vervanging van de Zandvoortsche Molen, aangezien het opgaande geboomte een belemmering vormde in het uitoefenen van zijn werk op de windmolen.
In datzelfde jaar werd de vergunning afgegeven, maar het verplaatsen van het molenbedrijf vond pas drie jaar later, in 1759 plaats.
De eigenaresse van Drakenburch had nog steeds haar recht van terugkoop van de molen en droeg die vlak voor de nieuwbouw over aan Jan Lucas van der Dussen, die de opdracht gaf aan de molenmakers Jan en Gerrit van der Wouden om een nieuwe zeskante, rietgedekte korenmolen-grondzeiler te bouwen voor de som van ƒ 4.700.
03-03-1765: Op 3 maart 1765 werd de zeskante molen vanwege de windvang verplaatst.
Tevens verlangde molenaar Van der Dussen van de schout, buurmeester en schepenen van Baarn om het molenterrein af te bakenen met een cirkel van een diameter van 400 roeden (1 roede = 3,76 meter, dus totaal 1504 meter!) met de molen als middelpunt, om zo het windrecht vast te leggen. Dat wil zeggen dat de omgeving van de molen zodanig beschermd is, om van een gegarandeerde windvang verzekerd te zijn. De zeilen en de maalstenen van de oude standerdmolen moesten bij de herbouw weer gebruikt worden.
1789: Volgens gegevens uit 1789 had de zeskante molen twee koppel maalstenen en een vlucht van 72 voet.
De molen is in korte tijd in verschillende handen overgegaan.
04-11-1790: Samenvatting: Johan Jacob Blekman procureur; getuigen: Huibert van Vloten en Pieter Jongeneel
Verkoper: Nicolaas Willem Roëll Koper: Gijsbert Hermannus Mulders Object:
Bijzonderheden: ook gedateerd 6-11-1790 in de koop tevens begrepen het wind en vrij maalloon van de Santvoortse of Drakenburger molen, in erfpacht gehouden van de domeinen van 's Lands van Utrecht
1806-1808: Van 1806 tot 1808 stond de molen zelfs stil, de reden hiervan is niet bekend. Na 1 mei 1808 is men echter weer met het malen begonnen.
1832: Volgens kadastrale gegevens uit 1832 stond de molen pal aan de weg, en de molenaarswoning, gebouwd omstreeks 1807, stond op 12 à 15 meter ten noorden van de molen.
1873: De laatste molenaar, Jacob Versteeg, verkocht in 1873 de molen voor afbraak. De slechte gezondheid en het gebrek aan een opvolger van Versteeg werden als redenen opgegeven en acht jaar later overleed de laatste molenaar van Baarn in 1881, op de leeftijd van 63 jaar.
De koper was Taack Takranen, die de onderdelen weer doorverkocht voor herbouw in Blaricum. De molen werd in 1873 gedemonteerd en overgebracht naar Blaricum. Daar werd de zeskante molen als grondzeiler weer opgebouwd.
De plek waar de Baarnse molen heeft gestaan, kan men vinden op de huidige locatie aan de Jacob van Lenneplaan, tussen de nrs. 43 en 45.
Bronnen ondermeer:
- "Eemnes en zijn molens", artikel door G.S. Koeman-Poel in "Tussen Vecht en Eem" 1976 afl. 4. Met dank aan H. van der Kaay.
- Informatie van Martin E. van Doornik.
